μυστικα και εξομολογησεις: December 2007

Confessions (St. Augustine)

From Wikipedia, the free encyclopedia

Confessions is the name of a series of thirteen autobiographical books by St. Augustine of Hippo written between AD 397 and AD 398. In modern times, the books are usually published as a single volume known as The Confessions of St. Augustine in order to distinguish the book from other books with similar titles such as Jean-Jacques Rousseau's Confessions.

The book tells about his sinful youth and how he converted to Christianity. It is widely seen as the first Western autobiography ever written, and would be an influential model for Christian writers throughout the following 1000 years of the Middle Ages. It is not a complete autobiography, as it was written in his early 40s, and he lived long afterwards, producing another important work (City of God); it does, nonetheless, provide an unbroken record of his evolution of thought and is the most complete record of any single individual from the 4th and 5th centuries. It is a significant theological work. In the work St. Augustine talks about how much he regrets having led a sinful and immoral life. He talks about how he regrets following the Manichaean religion and believing in astrology. And he talks about how Nebridius helped to persuade him that astrology was not only incorrect but evil. And he talks about how St. Ambrose helped convert him to Christianity. He also talks about how much he regrets his sexual sins and how important sexual morality is to him. He also says that when he was in school that his favorite subject was mathematics because it was concrete and rigorously defined whereas other subjects were not.

outline (by Book)

His infancy and boyhood up to age 14. He speaks of his inability to remember the sins he almost certainly committed during this time. Children serve as insight into what man would be if it weren't for being socialized into waiting one's turn. God teaches us to think of others before we think of ourselves, unlike children who cry until they are fed.;
His fall amongst bad companions, which led him to commit theft and succumb to lust. Augustine comes from a good family and he himself has never wanted for food. In this chapter Augustine explores why then did he and his friends steal pears from someone else's tree? He had many more, better pears of his own. He explains the feelings he had when he ate them and threw the rest away to the pigs. Augustine argues that he would not have stolen anything, probably, had he not been in the company of others who could share in his sin. Some insight is given into group mentality.;
His studies at Carthage, his conversion to Manichaeism and continued indulgence in lust between 16 and 19;
His loss of a friend and his studies in Aristotle and the fit and the fair between 20 and 29. Augustine is overcome with grief after his friend dies in his absence. Things he used to love he began to hate because everything reminded him of what was lost. He concludes that any time one loves something not 'in God', one is bound to feel such loss. Augustine then suggests that he began to love his life of sorrow more than his fallen friend.;
His moving away from Manichaeism under the influence of St. Ambrose in Milan at 29. Augustine starts to understand that things said simply can be true, while things put eloquently may be lacking in substance. He is unimpressed with the substance of Manichaeism but has not found something to replace it. He feels a sense of resigned acceptance to these fables as he has not yet formed a spiritual core to prove their falsity.;
His moving towards Catholicism under the influence of St. Ambrose at 30. He is taken aback by Ambrose's kindness but still does not understand the substance of his teachings.;
His moving towards a greater understanding of God at 31;
His conversion to Christianity at the age of 32 and his instruction by Simplicianus on how to convert others; (See Book 8 Summary)
His baptism at 33, the death of his mother Monica and the death of his friends Nebridius and Vecundus, and his abandonment of his studies of rhetoric;
Continued reflections on the values of confessions and on the workings of memory, as related to the 5 senses.
Reflections on Genesis and searching for the meaning of time;
Continued reflections on the book of Genesis; and
Exploration of the meaning of Genesis and the Trinity

notes from the underground (Fyodor Dostoyevsky)

The author of the diary and the diary itself are, of course, imaginary. Nevertheless it is clear that such persons as the writer of these notes not only may, but positively must, exist in our society, when we consider the circumstances in the midst of which our society is formed. I have tried to expose to the view of the public more distinctly than is commonly done, one of the characters of the recent past. He is one of the representatives of a generation still living. In this fragment, entitled "Underground," this person introduces himself and his views, and, as it were, tries to explain the causes owing to which he has made his appearance and was bound to make his appearance in our midst. In the second fragment there are added the actual notes of this person concerning certain events in his life. --Author's note.

Part I
Chapter I

I am a sick man. ... I am a spiteful man. I am an unattractive man. I believe my liver is diseased. However, I know nothing at all about my disease, and do not know for certain what ails me. I don't consult a doctor for it, and never have, though I have a respect for medicine and doctors. Besides, I am extremely superstitious, sufficiently so to respect medicine, anyway (I am well-educated enough not to be superstitious, but I am superstitious). No, I refuse to consult a doctor from spite. That you probably will not understand. Well, I understand it, though. Of course, I can't explain who it is precisely that I am mortifying in this case by my spite: I am perfectly well aware that I cannot "pay out" the doctors by not consulting them; I know better than anyone that by all this I am only injuring myself and no one else. But still, if I don't consult a doctor it is from spite. My liver is bad, well--let it get worse!

I have been going on like that for a long time--twenty years. Now I am forty. I used to be in the government service, but am no longer. I was a spiteful official. I was rude and took pleasure in being so. I did not take bribes, you see, so I was bound to find a recompense in that, at least. (A poor jest, but I will not scratch it out. I wrote it thinking it would sound very witty; but now that I have seen myself that I only wanted to show off in a despicable way, I will not scratch it out on purpose!)

When petitioners used to come for information to the table at which I sat, I used to grind my teeth at them, and felt intense enjoyment when I succeeded in making anybody unhappy. I almost did succeed. For the most part they were all timid people--of course, they were petitioners. But of the uppish ones there was one officer in particular I could not endure. He simply would not be humble, and clanked his sword in a disgusting way. I carried on a feud with him for eighteen months over that sword. At last I got the better of him. He left off clanking it. That happened in my youth, though.

But do you know, gentlemen, what was the chief point about my spite? Why, the whole point, the real sting of it lay in the fact that continually, even in the moment of the acutest spleen, I was inwardly conscious with shame that I was not only not a spiteful but not even an embittered man, that I was simply scaring sparrows at random and amusing myself by it. I might foam at the mouth, but bring me a doll to play with, give me a cup of tea with sugar in it, and maybe I should be appeased. I might even be genuinely touched, though probably I should grind my teeth at myself afterwards and lie awake at night with shame for months after. That was my way.

I was lying when I said just now that I was a spiteful official. I was lying from spite. I was simply amusing myself with the petitioners and with the officer, and in reality I never could become spiteful. I was conscious every moment in myself of many, very many elements absolutely opposite to that. I felt them positively swarming in me, these opposite elements. I knew that they had been swarming in me all my life and craving some outlet from me, but I would not let them, would not let them, purposely would not let them come out. They tormented me till I was ashamed: they drove me to convulsions and--sickened me, at last, how they sickened me! Now, are not you fancying, gentlemen, that I am expressing remorse for something now, that I am asking your forgiveness for something? I am sure you are fancying that ... However, I assure you I do not care if you are. ...

It was not only that I could not become spiteful, I did not know how to become anything; neither spiteful nor kind, neither a rascal nor an honest man, neither a hero nor an insect. Now, I am living out my life in my corner, taunting myself with the spiteful and useless consolation that an intelligent man cannot become anything seriously, and it is only the fool who becomes anything. Yes, a man in the nineteenth century must and morally ought to be pre-eminently a characterless creature; a man of character, an active man is pre-eminently a limited creature. That is my conviction of forty years. I am forty years old now, and you know forty years is a whole lifetime; you know it is extreme old age. To live longer than forty years is bad manners, is vulgar, immoral. Who does live beyond forty? Answer that, sincerely and honestly I will tell you who do: fools and worthless fellows. I tell all old men that to their face, all these venerable old men, all these silver-haired and reverend seniors! I tell the whole world that to its face! I have a right to say so, for I shall go on living to sixty myself. To seventy! To eighty! ... Stay, let me take breath ...

You imagine no doubt, gentlemen, that I want to amuse you. You are mistaken in that, too. I am by no means such a mirthful person as you imagine, or as you may imagine; however, irritated by all this babble (and I feel that you are irritated) you think fit to ask me who I am--then my answer is, I am a collegiate assessor. I was in the service that I might have something to eat (and solely for that reason), and when last year a distant relation left me six thousand roubles in his will I immediately retired from the service and settled down in my corner. I used to live in this corner before, but now I have settled down in it. My room is a wretched, horrid one in the outskirts of the town. My servant is an old country- woman, ill-natured from stupidity, and, moreover, there is always a nasty smell about her. I am told that the Petersburg climate is bad for me, and that with my small means it is very expensive to live in Petersburg. I know all that better than all these sage and experienced counsellors and monitors. ... But I am remaining in Petersburg; I am not going away from Petersburg! I am not going away because ... ech! Why, it is absolutely no matter whether I am going away or not going away.

But what can a decent man speak of with most pleasure?

Answer: Of himself.

Well, so I will talk about myself.

Friday, December 21, 2007

χωρίς τίτλο - γιώτα τ.

Είναι χειμώνας και έχουμε καθίσει μπροστά από το τζάκι. Έξω ο καιρός είναι βροχερός και το κρύο τσουχτερό. Το μέρος μοιάζει εγκαταλελειμμένο “ψυχή δεν υπάρχει”. Όλοι περιμέναμε εκείνη την ώρα που ο ήλιος θα έδινε τη θέση του στο φεγγάρι, θα έπεφτε ξανά το σκοτάδι και θα παίρναμε και πάλι τις θέσεις μπροστά από το τζάκι. Εκείνη λοιπόν η ώρα ήταν η αγαπημένη μας όπως και κάθε παιδιού φαντάζομαι. Η ώρα που θα καθόμασταν γύρω από το τζάκι κι απέναντί μας θα κάθονταν ο παππούς. Ναι ο παππούς. Κάθε βράδυ είχε από ένα παραμύθι, μια αληθινή ιστορία να μας πει. Αυτές οι ιστορίες ήταν ωραίες, κρίμα όμως που δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από τότε. Μα αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι τότε που ήξερα ότι δεν θα άκουγα ξανά αυτές τις ιστορίες…

επιβιώνοντας χωρίς καμία οργάνωση - αγγελική τσ.

Είχαμε κανονίσει εδώ και λίγο καιρό, με τον αδερφό μου, να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Θα συναντιόμασταν εκεί, γιατί εγώ ερχόμουν από ανατολικά, ενώ αυτός από δυτικά. Όσο κι αν το σκεφτόμασταν και το σχεδιάζαμε μήνες πριν, τελικά το μόνο που καταφέραμε ήταν να βγάλουμε εισιτήρια! Η στιγμή που θα έμπαινα στο αεροπλάνο είχε φτάσει και μετά από τρεις ώρες προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Μάρκο Πόλο. Ρώτησα, πήρα το λεωφορείο νούμερο πέντε, κατέβηκα στη στάση ‘πλατεία της Ρώμης’, πήρα το καραβάκι ογδόντα ένα, νομίζω, και κατέβηκα στην εκκλησία αγίου Μάρκου. Τηλεφώνησα στον αδερφό μου και δώσαμε ραντεβού κάτω από τις τρεις σημαίες, μπροστά από την κεντρική είσοδο της εκκλησίας. Σε πέντε λεπτά ήμουν εκεί. Ήταν ήδη απόγευμα και σε λίγο θα έπαιρνε να βραδιάσει, κι εμείς δεν είχαμε πού να μείνουμε! Φορτωθήκαμε τα πολλά και βαριά μας πράγματα και πήγαμε να βρούμε ένα ιντερνέτ καφέ να συνδέσουμε το λάπτοπ του. Από εκεί μπήκαμε σε διάφορα σάιτ ξενοδοχείων της περιοχής κι αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο. Ο αδερφός μου φώναζε μσα στο μικρόφωνο της κάμερας του λάπτοπ κι όλοι μας κοίταζαν περίεργα, αλλά δεν ξέρω γιατί. Για τα αγγλικά του ή επειδή φώναζε?! Τελικά δε βρήκαμε τίποτα κι έτσι σκέφτηκα να πάω και να αγοράσω έναν τουριστικό οδηγό. Βγήκα από το καφέ και έξω μου ήταν όλα άγνωστα. Τα δρομάκια ήταν πολλά και πολύπλοκα. Το μόνο που είχα μαζί μου ήταν η ψηφιακή μου. Άρχισα λοιπόν κάθε πενήντα μέτρα να γυρνάω και να τραβάω προς τα πίσω μια φωτογραφία μέχρι να φτάσω στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Στην πλατεία της εκκλησίας υπήρχαν άπειρα καροτσάκια- μαγαζάκια που πουλούσαν τουριστικά και τουριστικούς καταλόγους αλλά κανείς δεν εμπεριείχε λίστα με ξενοδοχεία και τα τηλεφωνά τους! Απίστευτο και απαράδεκτο ταυτόχρονα, μου φάνηκε και είπα απογοητευμένη, να πάρω τον δρόμο της επιστροφής, όταν πέρασα μπροστά από ένα τουρίστα, που κρατούσε στα χέρια έναν παχύ κατάλογο, που δεν έμοιαζε να είναι αγορασμένος από την περιοχή! Τον πλησίασα και του έπιασα ευγενικά κουβέντα, ρωτώντας αν μπορούσε να μου πει πού είχε βρει τον κατάλογο. Μου απάντησε πως τον είχε αγοράσει στη Νέα Υόρκη! Η γυναίκα του που βρισκόταν λίγο πιο κάτω έτρεξε. Ύστερα τον ρώτησα αν υπήρχε καταγεγραμμένη λίστα ξενοδοχείων. Μου απάντησε καταφατικά και του ζήτησα να τραβήξω κάποιες φοραφίες- σημειώσεις και δέχτηκε. Η γυναίκα του είχε ενστάσεις και μου πρότεινε να κρατήσω γραπτές σημειώσεις. Απέφυγα με τη δικαιολογία πως δεν έχω στυλό! Ευχαρίστησα το ζευγάρι που τώρα είχε αποκτήσει κι έναν μικρό γιο κι αποχώρησα. Με τις καινούριες μου πληροφορίες βρήκα το δρόμο πίσω κι αρχίσαμε πάλι τα τηλέφωνα. Αφού διαλέξαμε δύο- τρία ξενοδοχεία ξεκινήσαμε, κουβαλώντας τα τόσα πολλά και βαριά μας πράγματα, να τα ανακαλύψουμε. Το πρώτο δε μας δέχτηκε τελικά και μας είπε να γυρίσουμε αύριο αν θέλουμε, που θα έχει εύκαιρο ένα δίκλινο. Συνεχίσαμε ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας σκάλες και γεφυρούλες με τις ασήκωτες βαλίτσες και τους σάκους μας, φορτωμένοι αλλά με πολλή διάθεση και αισιοδοξία. Στο δεύτερο ξενοδοχείο βρήκαμε δωμάτιο! Εγκατασταθήκαμε, ξεκουραστήκαμε και το πρωί αρχίσαμε τις βόλτες. Ήταν τόσο απλό!

χωρίς τίτλο - ζωή

Μπήκα στο εργοστάσιο και μύριζε πριονίδι, κόλλα και βερνίκι. Οι Πακιστανοί κάρφωναν τα κουτιά στη σειρά. ¨Είμαι στο σωστό χώρο¨, σκέφτηκα. Το αφεντικό το κατάλαβε και μου έδωσε τη δουλειά αμέσως. Ήταν πολύ σαφής: 100, 500ες, μέχρι 1000ες, το πολύ, το κομμάτι. Του έφτιαξα τα πρώτα δείγματα και σε λίγες μέρες ξεκινήσαμε. Κουτιά παντού, εγώ να ζωγραφίζω στα καπάκια. Καράβια – φαντάσματα πλέανε σε πουθενοθάλασσες φωτισμένες από στοιχειωμένους φάρους και την πορεία τους τη χάραζαν χάρτες της πουθενόχωρας. Και πάνω τους βαφτιστικά αρκουδάκια, θυμάμαι ένα με γαλάζιες ριγέ πιτζάμες. Οχτώ χρόνια, πάνω από 10.000 κουτιά. Καπάκια στα καπάκια, γίνεται, μέχρι μια στιγμή. Τον όγδοο χρόνο ήρθε μια στιγμή που η παραγγελία ήταν μακρόστενα κουτιά της μια φιάλης, περίπου 200 με 300 κομμάτια. Δεν ξέρω πως, τα βάφτισα ¨φερετράκια¨. Όταν ξεμπέρδεψα με τα ¨φερετράκια¨, είπα στον εαυτό μου: ¨Θα πάω στην Καλών Τεχνών, και για λίγο θ’ αφήσω τα καπάκια. Ίσως και για πάντα.¨

χωρίς τίτλο - θοδωρής λ.

Λοιπόν,είχα αρκετούς υποτιθέμενους φίλους με τους οποίους περνούσα καλά μέχρι τη μέρα οπου κάνω μια σχέση με μια καλή μου φίλη την Β. Διαπίστωσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι είμαι φοβερά ερωτευμένος μαζί της όπως και αυτή. Οι «φίλοι» μου ξαφνικά σκυλιάζουν και αρχίζουνε να μου πετάνε σπόντες σε φάση δεν μας βλέπεις και δεν βγαίνουμε συχνά,παρόλο που εγώ τους έβλεπα καθημερινά,αλλα προφανώς το πρόβλημα ήταν ότι εγώ και η Β. είμαστε αχώριστοι. Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν αρχίσανε να ρωτάνε την Β. για το τι σεξουαλικές επιδόσεις είχε και να της λένε πως οι φίλοι είναι πιο πάνω από τις γκόμενες και άλλες τέτοιες μαλακίες. Έκανα υπομονή για κανα μήνα. Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα και πολύ και τους διαολόστειλα με αρκετά διακριτικό τρόπο. Βέβαια μαλακία μου γιατί έπρεπε να γίνει χαμός. Τέλοσπάντων περνάει κάμποσος καιρός και ξεκινάνε τηλέφωνα από αυτούς και ξεκινάνε οι τύψεις. Εγώ με την Β. όλον αυτό τον καιρό αποκτάω φοβερό δέσιμο και πραγματικά νιώθω πράγματα και κάνω πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ. Η Β. έχει φοβερή υπομονή και με στηρίζει πάρα πολύ σ’αυτή τη φάση αλλά λόγω του ότι έχουμε παρόμοιο χαρακτήρα πολλές φορές χάναμε την ψυχραιμία μας και ξεσπάγαμε με θλίψη, κλάμα κτλ. Και ντάξει εν τέλει το ξεπεράσαμε ολο αυτό το νταβαντούρι και από τότε ζούμε σε έναν κόσμο τον οποίο τον έχουμε πλάσει όπως ακριβώς θέλουμε κάνοντας σχεδόν τα πάντα μαζί. Ζούμε τη ζωή μας ευτυχισμένοι με πολλά όνειρα, με νέους αλλά και παλιούς φίλους, με τις οικογένειές μας και τις κλασσικές γκρίνιες τους, με νέες συνήθειες και εμπειρίες και πάρα πολλά σχέδια για το μέλλον και των δύο. Γενικά είμαστε και γαμώ. Δε θα χωρίσουμε ποτέ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2007

χωρίς τίτλο - άννα π.

Το παλιο σεντουκι της γιαγιας ανοιξε και μαζι οι αναμνησεις της απο την Κωνσταντινουπολη. Αφησε μια ολοκληρη ζωη ονειρα, φιλους και γυρισε στην πατριδα... τα ονειρα που ειχε χαθηκαν για πολλα χρονια. Πονουσε για οτι εχασε. Αλλα παλεψε και παρα τις κακουχιες καταφερε να επιβιωσει με αξιοπρεπεια και να απολαμβανει την νεα της ζωη στην πατριδα. Ηταν σιγουρο οτι ενα κομματι της καρδια της ηταν παντα στην πολη. Και εδω μπαινω και εγω σε αυτη την ιστορια αφου περνουσα πολλες ωρες με τη γιαγια μου συχνα μου ελεγε ιστοριες απο την Πολη και εγω τις λατρευα και την ακολουθουσα στα ταξιδια της νοσταλγιας της........

Tuesday, December 11, 2007

μίνι εξαφάνιση ανηλίκου - αναστάσιος Σ

Ενθουσιασμένος από την επίσκεψή μου στο μουσείο, δεν παρέλειψα στο τέλος να περάσω από το κατάστημά του, όπου μπορεί κανείς να αγοράσει ενθύμια καθώς και βιβλία. Βεβαίως , ένα μουσείο φυσικής ιστορίας,κατακλύζεται καθημερινά και από πολυάριθμους μικρούς επισκέπτες,συνοδευόμενους συνήθως από τους γονείς τους ή από τους δασκάλους τους.

Ο χώρος του καταστήματος του μουσείου είναι χωρισμένος σε δύο μέρη. Ένα ισόγειο χώρο, όπου κουκλάκια,μινιατούρες, παιχνίδια και αντίγραφα από τα εκθέματα,περιμένουν μικρούς και μεγάλους κι ένα πατάρι, σαν μικρός εξώστης, που λειτουργεί ως βιβλιοπωλείο και βλέπει στον υπόλοιπο ισόγειο χώρο.

Κατά σύμτωση, συνέβη να βρίσκομαι στο πατάρι,όταν άκουσα μια γυναικεία φωνή να φωνάζει:΄΄Τοny,Tony,where are you”. Η φωνή της ίσα που ξεχώρισε στ’αυτιά μου, εξ’αιτίας της γενικής φασαρίας του χώρου. Μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία, συνέχισα να περιεργάζομαι ένα βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου. Αφού πέρασε περίπου ένα λεπτό, η ίδια φωνή ακούστηκε ξανά, αλλά αυτή τη φορά, πιο δυνατά και με ένα τόνο σπαρακτικό. Η φωνή της, πλέον, διαπερνούσε το χώρο και η περιέργεια πήρε τη θέση της αρχικής μου αδιαφορίας. Σκύβοντας λοιπόν,από το ξύλινο προστατευτικό κάγκελο,ξεχωρίζω ανάμεσα στον κόσμο, μια γυναίκα αναψοκοκκινισμένη,να στρέφει το κεφάλι της με αγωνία,προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι κινήσεις της ήταν νευρικές και κάνοντας απότομα βήματα,περνούσε από τη μια πλευρά στην άλλη, ξεγλυστρώντας επιδέξια, ανάμεσα στον σχεδόν υπνωτισμένο κόσμο. Τα χέρια της σφίγγανε μ’ένταση τους δερμάτινους γιακάδες του σακακιού της. Πότε πότε,ανασήκωνε τα μαλλιά από το μέτωπό της,μπλέκοντας τα με μανία στα δάκτυλά της.Ξαφνικά, άρχισε να τρέχει προς την έξοδο,συνεχίζοντας να φωνάζει σχεδόν υστερικά.

Στεκόμουν ακίνητος τα κοιτάζω,μία προς την κατεύθυνση που έφυγε τρέχοντας η γυναίκα,και μία ατενίζοντας πανοραμικά όλον το χώρο,προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που συμβαίνει. Προς μεγάλη μου έκπληξη,ο κόσμος συνέχιζε αδιάφορα να περιπλανιέται εκεί κάτω,ανυποψίαστος,σαν να μη συνέβαινε τίποτα.

Η φωνή της γυναίκας,σα να έψαχνε να βρει αυτιά ν’ακουστεί,ακούστηκε ξανά,αυτή τη φορά από απόσταση. Μετά από λίγα δεπτερόλεπτα,και σχεδόν κινηματογραφικά,βρέθηκε πάλι στο χώρο του καταστήματος,συνοδευόμενη από έναν άνδρα της ασφάλειας ,ο οποίος προσπαθούσε να την ηρεμήσει ενώ παράλληλα μιλούσε στο γουόκι-τόκι που κρατούσε στα χέρια του. Αισθάνθηκα ότι ήμουν ο μόνος παρευρισκόμενος που είχα καταλάβει τον εφιάλτη της δύστυχης αυτής γυναίκας. Αφήνω βιαστικά ένα βιβλίο,που εξακολουθούσα μηχανικά να κρατώ στα χέρια μου,κι επιστρέφοντας τη βλέπω ξαφνικά να πέφτει πάνω σ’ένα αγοράκι περίπου επτά χρονών,το οποίο εμφανίστηκε απ’το πουθενά,και να το συνθλίβει στην σφικτή αγκαλιά της. To φιλούσε,το χάιδευε με μια τεράστια ανακούφιση ενώ,απ’όσο κατάλαβα δεν το ρώτησε τίποτα για το που ήταν,μακρυά από τη μητέρα του,παρά μόνο σκουπίζοντας τα δάκρυα στο πρόσωπό της αναφωνούσε ‘’Τοny,my baby ,oh Tony’’. Έμεινα εκεί να παρακολουθώ τη δυνατή αυτή σκηνή και να μοιράζομαι κρυφά τη χαρά της γυναίκας εώς ότου απομακρύνθηκε παρέα με το μικρό αγγελούδι της.

χωρίς τίτλο - αθανασία Β

Πλησίασε τον άλλο, θέλησε να κοιτάξει μέσα στα μάτια του.
Κι έτσι όπως ήρθε κοντά, όσο μπορούσε,
αυτό που είδε να καθρεφτίζεται στις όμορφες μαύρες κόρες του,
δεν ήταν παρά ένα μικρό ατελές είδωλο.

Φοβήθηκε, έκανε πίσω...

"Empty eyeballs knew...

..that knowledge increases unreality..

..that mirror on mirror mirrored is all the show...''

stills from a video in progress (07/04/08)

I was blinded by a paradise

I dreamt that Ι met you

and me...

χωρίς τίτλο - μαρία Κ

  Είμαι μέσα σε μια πισίνα ενός παλιού ξενοδοχείου.
Βγαίνω, ψάχνω για πετσέτα, αλλά πουθενά... Δεν είμαι η μόνη.
Αρχίζω να ανεβαίνω μια εσωτερική στριφογυριστή σκάλα.
Όλοι μαζί ανεβαίνουμε βηματιστά, σαν πρόβατα που πάνε για σφαγή,
μέσα σε ένα κατακόρυφο τούνελ που βάζει φως μόνο από πάνω.
Έιμαστε όλοι ταλαιπωρημένοι, βρεγμένοι..

Το νερό από τα σώματα τρέχει στα σκαλιά.
Όσο και να προσπαθώ (κάθε φορά) δεν μπορώ να το αλλάξω.
Γλιστράω και πέφτω στο κενό.

Ξυπνώ καταϊδρωμένη όπως πάντα.

χωρίς τίτλο - αθανάσιος Π

Ηταν γύρω στις 22:00, σκοτείνιασε ο ουρανός και ξαφνικά μία αστραπή έσκισε τον ουρανό στα δύο. Πήρα την απόφαση να ανέβω στη δίκυκλη μοτοσικλέτα μου και να επιστρέψω στο σπίτι. Καθώς οδηγούσα μέσα σε κάτι στενά ξέσπασε αχαλίνωτη και ανελέητη μπόρα.η οποία σφυροκοπούσε το μηχανάκι και εμένα. «δεν φορούσα κράνος», είχα γίνει μούσκεμα, άρχισα να κρυώνω, έτρεμα σιγά-σιγά άρχισα να μη βλέπω κιόλας καθαρά.

Είχα αρχίσει να κουράζομαι προσπαθώντας να κρατήσω τις αισθήσεις και την αντίληψη μου σε εγρήγορση, για να μπορέσω να οδηγήσω υπο αυτές τις αντίξοες συνθήκες. Ετσι ξαφνικά πάνω στη τρέλα μου! Και μην αντέχοντας άλλο, εκνευρισμένος, καρφώνω μια ταχύτητα πίσω, το μηχανάκι άρχισε να μουγκρίζει και άνοιξα τέρμα το γκάζι, μπαίνω σε μια στροφή και ίσα ίσα που διέκρινα δύο φωτάκια να οδεύουν προς το μέρος μου με όπισθεν. Ασυναίσθητα για να μή συγκρουστώ τραβάω με δύναμη το τιμόνι, μέσα σε όλη την ένταση η αδρεναλίνη ανέβηκε κατακόρυφα και ξαφνικά σκοτάδι , κενό, ηρεμία, ένιωσα ανάλαφρος κάνωντας μια βουβή κίνηση στον αέρα.

Δυνατό τράνταγμα δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ! Ανοίγω τα μάτια με πιάνει ένα ρίγος σε όλο μου το κορμί πονούσα φοβερά, αλλα το κυριότερο ήταν οτι δεν έβλεπα, είχα θολώσει άκουγα αμυδρά και δεν μπορούσα να μιλήσω. Ένιωσα ένα χέρι βοήθειας στην ωμοπλάτη. Με ρώτησε έντρομη μια σκιά, «είσαι καλά;» δε μπορούσα να απαντήσω, ξανά ένα ρίγος, παράνοια, φρίκη δε μπορούσα να πώ τίποτα, τρελάθηκα. Οι σκέψεις μου γύριζαν με ταχύ ρυθμό, ενστικτωδώς, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, κατάφερα να μυηθώ τη νοηματική, να διαβάζω λέξεις απο τα χείλη, και να βλέπω μέσα στο σκοτάδι. Εκείνη τη στιγμή, τρομοκρατημένος, συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμες είναι οι αισθήσεις μας όταν μπορούμε απλά με αυτές να επικοινωνούμε και να κατανοούμε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας. Την επόμενη ημέρα κατάλαβα,επίσης, πόσο υποφέρουν τα άτομα τα οποία έχουν έλλειψη των αισθήσεων τους.

μια πραγματική ιστορία - βίκυ Π

Όταν ήμουνα μικρή, στο δημοτικό, μας ζήτησε η
δασκάλα μας να διηγηθούμε μια ιστορία μας, ένα
πραγματικό γεγονός; αφού έλεγε ο καθένας την
δικιά του θα ψηφίζαμε την καλύτερη.
Η δικιά μου ιστορία ήτανε πολύ σύντομη και
σχεδόν χωρίς νόημα, δυσκολευόμουνα να ξεχωρίσω
τα σημαντικά πράγματα από τα ασήμαντα, και δεν
έχω προοδεύσει και πολύ από τότε.
Η ιστορία πάντως βγήκε δεύτερη.

χωρίς τίτλο - μαργαρίτα Κ

Ήμουν εγώ και η μητέρα μου, στον κήπο ενός σπιτιού -μάλλον στον δικό μας. Καθόμασταν σε μια πολύ στενόμακρη τραπεζαρία. Στην μια άκρη η μητέρα μου και σχεδόν στην άλλη άκρη εγώ. Δεν θυμάμαι να υπήρχαν άλλα άτομα. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ο πατέρας μου και κάθεται δίπλα στην μητέρα μου χωρίς να μου δώσει την παραμικρή σημασία. Μιλούσε συνεχώς μαζί της, χωρίς ούτε καν να στρίψει το κεφάλι του να με κοιτάξει. Στεναχωρήθηκα. Τσαντίστηκα. Αδιαφόρησα. Μετά από ώρα, η μητέρα μου μού ζητάει να τους πλησιάσω και να χαιρετήσω τον πατέρα μου. Πλησίασα επιφυλακτικά. Ήταν περίεργα. Περίεργα απόμακρος ίσως. Δεν θυμάμαι να με αγκάλιασε ούτε να με ακούμπησε. Συνέχιζε να μην μου μιλάει. Μόνο τα μάτια του μιλούσαν. Κρατούσε στα χέρια του ένα ντοσιέ. Το άνοιξε και έβγαλε ένα σωρό από όλες μου τις ζωγραφιές που έκανα από τότε, που ήμουν μωρό. Τις είχε φυλάξει, και τώρα μου τις έδειχνε μία, με προσοχή.
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Ξύπνησα ταραγμένη, με ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα. Είχα καιρό να τον δω στον ύπνο μου. Για να μου φύγει η ένταση, πήρα την μητέρα μου τηλέφωνο και της διηγήθηκα το όνειρο. Τα λόγια της όμως ήταν η αφορμή να καταγράψω αυτήν την ιστορία στο ‘ημερολόγιο’ μου μετά από αρκετούς μήνες. Ο πατέρας σου, μου είπε, είχε σαν σήμερα τα γενέθλια του. Δεν γνώριζα αυτήν την ημερομηνία. Ούτε και τώρα την θυμάμαι.

χωρίς τίτλο - εφη Χ

Τον σκότωσα!
Κυλούσε, έτρεχε το αίμα απ'τα μάτια μου, είχε γεύση φράουλα,
σιχαίνομαι τις φράουλες, λιγώνουν.
Τίποτα το φαντασμαγορικό.
Δεν ήταν ο θάνατος επίπονος γί'αυτόν.
Δεν το ξέρει ακόμα.
Εγώ έβαλα το αίμα, τις τύψεις, το χρόνο.
Ίσως κάποια μέρα, τον ενημερώσω.
Αυτός το προκάλεσε, ήταν ο εμπνευστής, δικαιούται να γνωρίζει.
Όχι πολλά πολλά, ηρεμία. Μέσα μου ουρλιάζω.
Ο πρώτος θάνατος, μετά 3 χρόνια απουσίας,
πρωί πρωί με καθαρό μυαλό.
Από τότε η ζωή έφερε σπουδαίες εκπλήξεις!
Τον βλέπω καθημερινά.
Τρώμε μαζι, πάμε εκδρομές να βουλώσουμε τις τρύπες.
Ανοιχτές παραμένουν...
Συνεχίζω να τον σκοτώνω που και που, τώρα πια, εξ'επαφής.

χωρίς τίτλο - αγγελική Β.

Μια φορα στο τραινο, το βαγονι ηταν πολυ γεματο και εγω
κουρασμενη και το προσωπο μου μερικα εκατοστα απο το τζαμι της πορτας, το
οποιο ηταν τελειως ωραιο και θολο απο τα χνωτα.
           .και απο αμηχανια με το δαχτυλο μου εκανα στο τζαμι μια
καρδουλα.Ενας τυπος ακριβως διπλα μου  αδραξε  την ευκαιρια  και γρηγορα
εκανε και αυτος μια λιγα εκατοστα  μακρυτερα απ'τη δικη μου.

             Τοτε εγω με την παλαμη μου την εσβησα αμεσως και νευρικα,
γιατι δε γουσταρω να δινω δικαιωματα στον καθενα.

δευτερη εκδοχη:
τοτε εγω με την παλαμη μου την εσβησα αμεσως  νευρικα, για να μην
παιρνει αερα ο καθενας.

Monday, December 10, 2007

(αφιερωμένο στην Αγγελική)

In chance situations, we meet separated people moving randomly.
Their divergent neutralize each other and reinforce their solid environment of boredom.
As long as we are unable to make our own history, to freely create situations,
our striving toward unity will give rise to other separations.
The quest for a unified activity leads to the formation of new specializations.
And only a few encounters were like signals emanating from a more intense life, a life that has not really been found.

What cannot be forgotten reappears in dreams.
At the end of this type of dream, half asleep, the events are still for a brief moment taken as real.
Then the reactions they give rise to become clearer, more distinct, more reasonable;
like on so many mornings...the memory of what you drank the night before.
Then comes the awareness that it’s all false, that "it was only a dream,
that the new realities were illusory and you can’t get back into them.
Nothing you can hold on to.
These dreams are flashes from the unresolved past,
flashes that illuminate moments previously lived in confusion and doubt.
They provide a blunt revelation of our unfulfilled needs.

(Critique de la Separation)

μυστικα και εξομολογησεις