μυστικα και εξομολογησεις: 2008

Confessions (St. Augustine)

From Wikipedia, the free encyclopedia

Confessions is the name of a series of thirteen autobiographical books by St. Augustine of Hippo written between AD 397 and AD 398. In modern times, the books are usually published as a single volume known as The Confessions of St. Augustine in order to distinguish the book from other books with similar titles such as Jean-Jacques Rousseau's Confessions.

The book tells about his sinful youth and how he converted to Christianity. It is widely seen as the first Western autobiography ever written, and would be an influential model for Christian writers throughout the following 1000 years of the Middle Ages. It is not a complete autobiography, as it was written in his early 40s, and he lived long afterwards, producing another important work (City of God); it does, nonetheless, provide an unbroken record of his evolution of thought and is the most complete record of any single individual from the 4th and 5th centuries. It is a significant theological work. In the work St. Augustine talks about how much he regrets having led a sinful and immoral life. He talks about how he regrets following the Manichaean religion and believing in astrology. And he talks about how Nebridius helped to persuade him that astrology was not only incorrect but evil. And he talks about how St. Ambrose helped convert him to Christianity. He also talks about how much he regrets his sexual sins and how important sexual morality is to him. He also says that when he was in school that his favorite subject was mathematics because it was concrete and rigorously defined whereas other subjects were not.

outline (by Book)

His infancy and boyhood up to age 14. He speaks of his inability to remember the sins he almost certainly committed during this time. Children serve as insight into what man would be if it weren't for being socialized into waiting one's turn. God teaches us to think of others before we think of ourselves, unlike children who cry until they are fed.;
His fall amongst bad companions, which led him to commit theft and succumb to lust. Augustine comes from a good family and he himself has never wanted for food. In this chapter Augustine explores why then did he and his friends steal pears from someone else's tree? He had many more, better pears of his own. He explains the feelings he had when he ate them and threw the rest away to the pigs. Augustine argues that he would not have stolen anything, probably, had he not been in the company of others who could share in his sin. Some insight is given into group mentality.;
His studies at Carthage, his conversion to Manichaeism and continued indulgence in lust between 16 and 19;
His loss of a friend and his studies in Aristotle and the fit and the fair between 20 and 29. Augustine is overcome with grief after his friend dies in his absence. Things he used to love he began to hate because everything reminded him of what was lost. He concludes that any time one loves something not 'in God', one is bound to feel such loss. Augustine then suggests that he began to love his life of sorrow more than his fallen friend.;
His moving away from Manichaeism under the influence of St. Ambrose in Milan at 29. Augustine starts to understand that things said simply can be true, while things put eloquently may be lacking in substance. He is unimpressed with the substance of Manichaeism but has not found something to replace it. He feels a sense of resigned acceptance to these fables as he has not yet formed a spiritual core to prove their falsity.;
His moving towards Catholicism under the influence of St. Ambrose at 30. He is taken aback by Ambrose's kindness but still does not understand the substance of his teachings.;
His moving towards a greater understanding of God at 31;
His conversion to Christianity at the age of 32 and his instruction by Simplicianus on how to convert others; (See Book 8 Summary)
His baptism at 33, the death of his mother Monica and the death of his friends Nebridius and Vecundus, and his abandonment of his studies of rhetoric;
Continued reflections on the values of confessions and on the workings of memory, as related to the 5 senses.
Reflections on Genesis and searching for the meaning of time;
Continued reflections on the book of Genesis; and
Exploration of the meaning of Genesis and the Trinity

notes from the underground (Fyodor Dostoyevsky)

The author of the diary and the diary itself are, of course, imaginary. Nevertheless it is clear that such persons as the writer of these notes not only may, but positively must, exist in our society, when we consider the circumstances in the midst of which our society is formed. I have tried to expose to the view of the public more distinctly than is commonly done, one of the characters of the recent past. He is one of the representatives of a generation still living. In this fragment, entitled "Underground," this person introduces himself and his views, and, as it were, tries to explain the causes owing to which he has made his appearance and was bound to make his appearance in our midst. In the second fragment there are added the actual notes of this person concerning certain events in his life. --Author's note.

Part I
Chapter I

I am a sick man. ... I am a spiteful man. I am an unattractive man. I believe my liver is diseased. However, I know nothing at all about my disease, and do not know for certain what ails me. I don't consult a doctor for it, and never have, though I have a respect for medicine and doctors. Besides, I am extremely superstitious, sufficiently so to respect medicine, anyway (I am well-educated enough not to be superstitious, but I am superstitious). No, I refuse to consult a doctor from spite. That you probably will not understand. Well, I understand it, though. Of course, I can't explain who it is precisely that I am mortifying in this case by my spite: I am perfectly well aware that I cannot "pay out" the doctors by not consulting them; I know better than anyone that by all this I am only injuring myself and no one else. But still, if I don't consult a doctor it is from spite. My liver is bad, well--let it get worse!

I have been going on like that for a long time--twenty years. Now I am forty. I used to be in the government service, but am no longer. I was a spiteful official. I was rude and took pleasure in being so. I did not take bribes, you see, so I was bound to find a recompense in that, at least. (A poor jest, but I will not scratch it out. I wrote it thinking it would sound very witty; but now that I have seen myself that I only wanted to show off in a despicable way, I will not scratch it out on purpose!)

When petitioners used to come for information to the table at which I sat, I used to grind my teeth at them, and felt intense enjoyment when I succeeded in making anybody unhappy. I almost did succeed. For the most part they were all timid people--of course, they were petitioners. But of the uppish ones there was one officer in particular I could not endure. He simply would not be humble, and clanked his sword in a disgusting way. I carried on a feud with him for eighteen months over that sword. At last I got the better of him. He left off clanking it. That happened in my youth, though.

But do you know, gentlemen, what was the chief point about my spite? Why, the whole point, the real sting of it lay in the fact that continually, even in the moment of the acutest spleen, I was inwardly conscious with shame that I was not only not a spiteful but not even an embittered man, that I was simply scaring sparrows at random and amusing myself by it. I might foam at the mouth, but bring me a doll to play with, give me a cup of tea with sugar in it, and maybe I should be appeased. I might even be genuinely touched, though probably I should grind my teeth at myself afterwards and lie awake at night with shame for months after. That was my way.

I was lying when I said just now that I was a spiteful official. I was lying from spite. I was simply amusing myself with the petitioners and with the officer, and in reality I never could become spiteful. I was conscious every moment in myself of many, very many elements absolutely opposite to that. I felt them positively swarming in me, these opposite elements. I knew that they had been swarming in me all my life and craving some outlet from me, but I would not let them, would not let them, purposely would not let them come out. They tormented me till I was ashamed: they drove me to convulsions and--sickened me, at last, how they sickened me! Now, are not you fancying, gentlemen, that I am expressing remorse for something now, that I am asking your forgiveness for something? I am sure you are fancying that ... However, I assure you I do not care if you are. ...

It was not only that I could not become spiteful, I did not know how to become anything; neither spiteful nor kind, neither a rascal nor an honest man, neither a hero nor an insect. Now, I am living out my life in my corner, taunting myself with the spiteful and useless consolation that an intelligent man cannot become anything seriously, and it is only the fool who becomes anything. Yes, a man in the nineteenth century must and morally ought to be pre-eminently a characterless creature; a man of character, an active man is pre-eminently a limited creature. That is my conviction of forty years. I am forty years old now, and you know forty years is a whole lifetime; you know it is extreme old age. To live longer than forty years is bad manners, is vulgar, immoral. Who does live beyond forty? Answer that, sincerely and honestly I will tell you who do: fools and worthless fellows. I tell all old men that to their face, all these venerable old men, all these silver-haired and reverend seniors! I tell the whole world that to its face! I have a right to say so, for I shall go on living to sixty myself. To seventy! To eighty! ... Stay, let me take breath ...

You imagine no doubt, gentlemen, that I want to amuse you. You are mistaken in that, too. I am by no means such a mirthful person as you imagine, or as you may imagine; however, irritated by all this babble (and I feel that you are irritated) you think fit to ask me who I am--then my answer is, I am a collegiate assessor. I was in the service that I might have something to eat (and solely for that reason), and when last year a distant relation left me six thousand roubles in his will I immediately retired from the service and settled down in my corner. I used to live in this corner before, but now I have settled down in it. My room is a wretched, horrid one in the outskirts of the town. My servant is an old country- woman, ill-natured from stupidity, and, moreover, there is always a nasty smell about her. I am told that the Petersburg climate is bad for me, and that with my small means it is very expensive to live in Petersburg. I know all that better than all these sage and experienced counsellors and monitors. ... But I am remaining in Petersburg; I am not going away from Petersburg! I am not going away because ... ech! Why, it is absolutely no matter whether I am going away or not going away.

But what can a decent man speak of with most pleasure?

Answer: Of himself.

Well, so I will talk about myself.

Wednesday, December 17, 2008

Α Ι Μ Ο Ρ Α Γ Ω . . .

Saturday, December 13, 2008

Οταν το Εγώ συνάντησε το Αλλο

...ήταν μόλις 27 χρονών
κρατούσε ένα μικρό παιδί στην αγκαλία της
είχε ήδη χάσει τους γονείς και τον άντρα της
κι όμως μέσα στα μάτια της χωρούσε ο κόσμος όλος
με κοίταξε και τα όρια χάθηκαν
εκείνη έγινε εγώ κι εγώ εκείνη
τοτε κατάλαβα πως εκείνη είχε τα πάντα κι εγώ τίποτα
κι έγινε αμέσως αδελφή,μητέρα και γυναίκα μου
κι έγινε αμέσως Αδελφή,Μητέρα και Γυναίκα
μια αθάνατη θεά,μια γαία
την κουβαλάω μέσα στο μυαλό,την καρδιά και τα σπλάχνα μου

"Το ταξίδι απουελεί ένα απο τους σημαντικότερους τρόπους άσκησης της σχέσης του εγώ και <<ο άλλος>>''.Ελένη Γκίνου.

Κι αυτό συμβαίνει επειδή αναγνωρίζουμε στο άλλο,το έγω.Ομως,το πιο μακρινό και ξένο άλλο προς εμάς δεν βρίσκεται σε μια εξω-τική χώρα,αλλα κατοικεί μέσα μας,κι όλη η μαγεία της ύπαρξης έγκυται στην προσπάθεια ανακάλυψής του,ακόμα κι αν αυτή ειναί αδύνατο να επιτευχθεί.

Thursday, December 4, 2008

"Μπλέ σαλιγκάρι" Νasos

Ήταν πολύ όμορφο....

Δεν άντεχα στην ιδέα οτι ηταν δικό της....
Το ζήλευα!
Ήθελα να είναι ιδιοκτησία μου!
Να μου ανήκει!

.....της το πήρα.......

....ο εγωισμός μου μοίαζει με
ανίκητο κτήνος...

Monday, November 24, 2008

Χωρίς τίτλο - Xριστίνα Σ

Για χρόνια το ίδιο όνειρο...
...πετούσα ψηλά!

Ξυπνούσα... στην ασφάλεια του σπιτιού μου, αλλά η αίσθηση της πτήσης δεν έφευγε...
πίστευα ότι ήταν μία ικανότητα που είχα και από επιλογή δεν εξασκούσα,
προτιμούσα να περπατάω!

Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να βλέπω αυτό το όνειρο,
ούτε πότε ακριβώς σταμάτησα να το βλέπω...

Πρόσφατα, διάβασα ότι ένα παιδί όταν γεννιέται και για τα πρώτα χρόνια της ζωής του,
είναι τόσο "ελαφρύ",
που αν οι γονείς του δεν προσέξουν και αφήνουν συχνά ανοιχτό το παράθυρο του παιδικού δωματίου,
αυτό μπορεί να κατρακυλήσει για πάντα
στη χώρα του ποτέ-ποτέ!

Friday, November 21, 2008

blah! blah!

Monday, April 14, 2008

τσοιηειυιιγγάρρρα-Θοδωρής Λ. lol XD

θα κάνω πολλά τσιγάρα μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία με το BLOG!

Τ=Ω-Θοδωρής Λ.

μαιμουκάστορας-Θοδωρής Λ.

ενα κομμάτι τυρόπιτας και ένα πιάτο χοιρινό με σέλινο είναι αρκετά.

Sunday, April 13, 2008

Ενώπιον του μονομελούς πρωτοδικείου Αθηνών

ο

μυστικά και εξομολογήσεις των ημερών...

ο

Thursday, April 10, 2008

Ο συγκάτοικος της Θεσσαλονίκης - δανάη μ.

2 εβδομάδες είχαν περάσει που έψαχνα για σπίτι κ είχα αρχίσει να απελπίζομαι… Τότε συνάντησα το τέλειο! Λίγο παλιό, αλλά μεγάλο, φωτεινό, φτηνό κ ακριβώς πάνω απ’ τον λευκό πύργο!

Το έκλεισα την ίδια μέρα κ την επόμενη ξεκίνησα την μετακόμιση. Καθώς δεν είχα ξανανέβει με τις σκάλες όταν άρχισα να κουβαλάω διαπίστωσα ότι υπήρχε ένας ημιώροφος με ένα διαμέρισμα ακριβώς κάτω από το δικό μου. Το περίεργο όμως δεν ήταν αυτό… Το διαμέρισμα ήταν σφραγισμένο με 2 αστυνομικές κορδέλες, η μια έλεγε απαγορεύεται η είσοδος κ η άλλη τόπος εγκλήματος! Όταν ρώτησα, κανείς δεν ήξερε τίποτα, εκτός από τον διαχειριστή που μου είπε κάτι ασυναρτησίες για κάποιον που είχε χρέη κ του πήραν το σπίτι…

Οι μέρες περνούσαν ήρεμα κ συνήθιζα να χρησιμοποιώ τις σκάλες, όταν μια μέρα όπως ανέβαινα, βλέπω την πόρτα στον ημιώροφο μισάνοιχτη, χωρίς όμως να έχουν πειραχτεί οι κορδέλες. Περίεργη όπως είμαι δεν άντεξα να μην κοιτάξω…το σκοτεινό δωμάτιο έμοιαζε με αποθήκη κ ήταν γεμάτο βιβλία. Στη μέση, πάνω στο πάτωμα κ σε βιβλία, ένας άνθρωπος με γυρισμένη την πλάτη καθόταν σκυμμένος. Κάτι απροσδιόριστα αφύσικο στο θέαμα έκανε το αίμα μου να παγώσει κ ανέβηκα σπίτι μου σαν κυνηγημένη.

Αποφάσισα να χρησιμοποιώ μόνο το ασανσέρ κ να το ξεχάσω, ένα βράδυ όμως, ένα ανατριχιαστικό ουρλιαχτό έσπασε την γαλήνη της νύχτας. Το ουρλιαχτό ξανακούστηκε κ έτρεξα να δω τι συμβαίνει. Η κοπέλα απ’ τον τρίτο ούρλιαζε μέσα στο ασανσέρ καθώς αυτό ανέβαινε. Όταν επιτέλους σταμάτησε κ βγήκε, κάτωχρη κ κλαμένη, άρχισε να μας φωνάζει «τον είδα σας λέω!!! τον είδα, αλήθεια πιστέψτε με, στον ημιώροφο μπήκε στο ασανσέρ…!!!»…μόνο που στον ημιώροφο δεν είχε στάση…

Εγώ δυστυχώς έτυχε να μετακομίσω μια εβδομάδα μετά. Ποτέ δεν μάθαμε τι είχε γίνει στο διαμέρισμα του ημιώροφου… για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν θέλησα να το ψάξω κ παραπάνω, αλλά αν ποτέ κάποιος με ρωτήσει αν έχω δει φάντασμα, θα πω ναι, ζούσα μαζί του 4 μήνες…

Το βίωμα - σταύρος τσ.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΙΛΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΝΑ ΦΑΓΩΣΙΜΟ. ΚΑΘΩΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΑΤΣΑΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΑΚΟΥΕΙ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΕΠΑΝΩ ΔΩΜΑΤΙΑ. ΑΚΟΥΕΙ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΛΟΓΟΜΑΧΟΥΝ, ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ. ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΕΠΑΝΩ. ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ. ΕΝΩ ΠΡΙΝ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΝΤΑΝ ΕΠΑΝΩ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΤΩΡΑ ΜΟΝΑΧΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΑ. ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΣΤΑ ΥΠΝΟΔΩΜΑΤΙΑ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ. ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥ΄ ΕΚΕΙ ΒΛΕΠΕΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ! ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΜΕΡΙΚΑ ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ. ΤΙ ΑΚΟΥΣΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΑΚΟΥΣΕ? ΜΗΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΛΟΓΟΜΑΧΟΥΣΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥ? ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙ? ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟ?

Το κενό - θοδωρής γ.

Στα είκοσι είχε κατακτήσει την πόλη με το άγριο κορμί της, ένα και ογδόντα, που φέγγιζε πίσω από το αλυσιδωτό της φόρεμα.
Κυκλοφορούσε με ανέμελη σιγουριά, εκδηλώνοντας την κυριαρχία της πάνω στον κόσμο.
Η πόλη ήταν το μεταφορικό της μέσο
Κολυμπούσε στους κόλπους της σαν ψάρι…
Πέθανε στα είκοσι ένα, πνιγμένη μέσα σε μία μπανιέρα με κρύο νερό, ένα σώμα γεμάτο από κάθε λογής όνειρα θολά και παλλόμενα.

Δίπλα στη σκιά τις εικόνας της ασάλευτος βουτηγμένος στην εξάτμιση του στοιχείου της
κρύα πλακάκια
Το πτώμα της χόρευε σε κάθε έρημο του μυαλού μου καλυμμένο μόνο με διάφανες ίνες

ίνες που άγγιζαν τις άκρες της όσφρησης,
θεάθηκε στην θάλασσα των σκιών μου.
Ποιες μακάβριες κολάσεις περιμένουν τον Ίκαρο;

Tuesday, April 8, 2008

2. the storyboard

1. ταξιδεύοντας (1)

2. ταξιδι (2)

3. συλλογή

4.επιστροφη
5. στο χώρο εργασίας

6. επεξεργασία

7. το νερό κ το πλάσιμο

8. ο δημιουργός

9. ο κόσμος

10. φωτιά κ νερό

Thursday, April 3, 2008

1. the story

2 Απριλίου 2008

Ιούλιος 2007

Το καλοκαίρι είναι και φέτος δροσερό!
Ακόμα κι από εδώ μπορώ να ακούω το κύμα, να νοιώθω το δροσερό αεράκι να με χαϊδεύει απαλά και να γεμίζει τα πνευμόνια μου, ο ήλιος δε με καίει.
Αυτά εδώ.
Φέτος δεν ήρθε μέχρι εδώ το πύρινο μέτωπο της λαίλαπας, εξάλλου δεν υπάρχουν και πολλά για να καταβροχθίσει. Δίπλα στη θάλασσα μοιάζουν όλα ειρηνικά.
Θα μπορούσα να μη μάθω ποτέ τίποτα, να μη με ενδιαφέρει. Μόνο στην τηλεόραση βλέπω κάθε μέρα το τρομακτικό έργο της φωτιάς. Παντού σε όλη την Ελλάδα άπειρες εστίες ξεφυτρώνουν συνεχώς, κατατρώγοντας τα πάντα.

Wednesday, January 9, 2008

Ένα γεγονός προσωπικής φύσης - σοφία κ.

Ένα συνηθισμένο πρωί, μιας συνηθισμένης ημέρας στις αρχές του Απρίλη, στα εικοσιένα. Ο καιρός αίθριος στην Αττική. Οι δείκτες του ρολογιού άγγιζαν τις πρώτες μεσημεριανές ώρες. Η τηλεόραση ανοιχτή στη σίγαση και μουσική να παίζει σε συνειδητά επίπεδα έντασης αλλά όχι δυνατά. Και τα πρώτα συμπτώματα.
Έντονη ξαφνική μελαγχολία και δυσκολία αναπνοής. Σταδιακό αίσθημα πνιγμού. Ταχυκαρδία και δυσφορία. Έντονος πονοκέφαλος. Ζάλη. Το περιβάλλον παίρνει μια ψυχρή και σκοτεινή απόχρωση σαν να ρυθμίζει κανείς ψηφιακά τα επίπεδα φωτεινότητας στην ατμόσφαιρα. Κρύος ιδρώτας, βαθιές αναπνοές – αδύνατον. Αδυναμία. Ο θόρυβος γίνεται βοή στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Το τοπίο ακόμη πιο γκρί. Ξαφνικά κλειστοφοβικά συναισθήματα, οι αισθήσεις σε εγρήγορση. Το μυαλό κάνει αρνητικές σκέψεις. Νομίζω ότι κάτι κακό θα συμβεί. Η αναπνοή γίνεται σπασμωδική και παραμένει έτσι για το υπόλοιπο δεκάλεπτο.
Εκείνη την ημέρα , όποτε κοιτούσα τους δείκτες του ηλεκτρονικού ρολογιού έβλεπα τα ίδια νούμερα.

μυστικα και εξομολογησεις