Μια φορα στο τραινο, το βαγονι ηταν πολυ γεματο και εγω
κουρασμενη και το προσωπο μου μερικα εκατοστα απο το τζαμι της πορτας, το
οποιο ηταν τελειως ωραιο και θολο απο τα χνωτα.
.και απο αμηχανια με το δαχτυλο μου εκανα στο τζαμι μια
καρδουλα.Ενας τυπος ακριβως διπλα μου αδραξε την ευκαιρια και γρηγορα
εκανε και αυτος μια λιγα εκατοστα μακρυτερα απ'τη δικη μου.
Τοτε εγω με την παλαμη μου την εσβησα αμεσως και νευρικα,
γιατι δε γουσταρω να δινω δικαιωματα στον καθενα.
δευτερη εκδοχη:
τοτε εγω με την παλαμη μου την εσβησα αμεσως νευρικα, για να μην
παιρνει αερα ο καθενας.
Confessions (St. Augustine)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Confessions is the name of a series of thirteen autobiographical books by St. Augustine of Hippo written between AD 397 and AD 398. In modern times, the books are usually published as a single volume known as The Confessions of St. Augustine in order to distinguish the book from other books with similar titles such as Jean-Jacques Rousseau's Confessions.
The book tells about his sinful youth and how he converted to Christianity. It is widely seen as the first Western autobiography ever written, and would be an influential model for Christian writers throughout the following 1000 years of the Middle Ages. It is not a complete autobiography, as it was written in his early 40s, and he lived long afterwards, producing another important work (City of God); it does, nonetheless, provide an unbroken record of his evolution of thought and is the most complete record of any single individual from the 4th and 5th centuries. It is a significant theological work. In the work St. Augustine talks about how much he regrets having led a sinful and immoral life. He talks about how he regrets following the Manichaean religion and believing in astrology. And he talks about how Nebridius helped to persuade him that astrology was not only incorrect but evil. And he talks about how St. Ambrose helped convert him to Christianity. He also talks about how much he regrets his sexual sins and how important sexual morality is to him. He also says that when he was in school that his favorite subject was mathematics because it was concrete and rigorously defined whereas other subjects were not.outline (by Book)
- His infancy and boyhood up to age 14. He speaks of his inability to remember the sins he almost certainly committed during this time. Children serve as insight into what man would be if it weren't for being socialized into waiting one's turn. God teaches us to think of others before we think of ourselves, unlike children who cry until they are fed.;
- His fall amongst bad companions, which led him to commit theft and succumb to lust. Augustine comes from a good family and he himself has never wanted for food. In this chapter Augustine explores why then did he and his friends steal pears from someone else's tree? He had many more, better pears of his own. He explains the feelings he had when he ate them and threw the rest away to the pigs. Augustine argues that he would not have stolen anything, probably, had he not been in the company of others who could share in his sin. Some insight is given into group mentality.;
- His studies at Carthage, his conversion to Manichaeism and continued indulgence in lust between 16 and 19;
- His loss of a friend and his studies in Aristotle and the fit and the fair between 20 and 29. Augustine is overcome with grief after his friend dies in his absence. Things he used to love he began to hate because everything reminded him of what was lost. He concludes that any time one loves something not 'in God', one is bound to feel such loss. Augustine then suggests that he began to love his life of sorrow more than his fallen friend.;
- His moving away from Manichaeism under the influence of St. Ambrose in Milan at 29. Augustine starts to understand that things said simply can be true, while things put eloquently may be lacking in substance. He is unimpressed with the substance of Manichaeism but has not found something to replace it. He feels a sense of resigned acceptance to these fables as he has not yet formed a spiritual core to prove their falsity.;
- His moving towards Catholicism under the influence of St. Ambrose at 30. He is taken aback by Ambrose's kindness but still does not understand the substance of his teachings.;
- His moving towards a greater understanding of God at 31;
- His conversion to Christianity at the age of 32 and his instruction by Simplicianus on how to convert others; (See Book 8 Summary)
- His baptism at 33, the death of his mother Monica and the death of his friends Nebridius and Vecundus, and his abandonment of his studies of rhetoric;
- Continued reflections on the values of confessions and on the workings of memory, as related to the 5 senses.
- Reflections on Genesis and searching for the meaning of time;
- Continued reflections on the book of Genesis; and
- Exploration of the meaning of Genesis and the Trinity
notes from the underground (Fyodor Dostoyevsky)
The author of the diary and the diary itself are, of course, imaginary. Nevertheless it is clear that such persons as the writer of these notes not only may, but positively must, exist in our society, when we consider the circumstances in the midst of which our society is formed. I have tried to expose to the view of the public more distinctly than is commonly done, one of the characters of the recent past. He is one of the representatives of a generation still living. In this fragment, entitled "Underground," this person introduces himself and his views, and, as it were, tries to explain the causes owing to which he has made his appearance and was bound to make his appearance in our midst. In the second fragment there are added the actual notes of this person concerning certain events in his life. --Author's note.
Part I
Chapter I
I am a sick man. ... I am a spiteful man. I am an unattractive man. I believe my liver is diseased. However, I know nothing at all about my disease, and do not know for certain what ails me. I don't consult a doctor for it, and never have, though I have a respect for medicine and doctors. Besides, I am extremely superstitious, sufficiently so to respect medicine, anyway (I am well-educated enough not to be superstitious, but I am superstitious). No, I refuse to consult a doctor from spite. That you probably will not understand. Well, I understand it, though. Of course, I can't explain who it is precisely that I am mortifying in this case by my spite: I am perfectly well aware that I cannot "pay out" the doctors by not consulting them; I know better than anyone that by all this I am only injuring myself and no one else. But still, if I don't consult a doctor it is from spite. My liver is bad, well--let it get worse!
I have been going on like that for a long time--twenty years. Now I am forty. I used to be in the government service, but am no longer. I was a spiteful official. I was rude and took pleasure in being so. I did not take bribes, you see, so I was bound to find a recompense in that, at least. (A poor jest, but I will not scratch it out. I wrote it thinking it would sound very witty; but now that I have seen myself that I only wanted to show off in a despicable way, I will not scratch it out on purpose!)
When petitioners used to come for information to the table at which I sat, I used to grind my teeth at them, and felt intense enjoyment when I succeeded in making anybody unhappy. I almost did succeed. For the most part they were all timid people--of course, they were petitioners. But of the uppish ones there was one officer in particular I could not endure. He simply would not be humble, and clanked his sword in a disgusting way. I carried on a feud with him for eighteen months over that sword. At last I got the better of him. He left off clanking it. That happened in my youth, though.
But do you know, gentlemen, what was the chief point about my spite? Why, the whole point, the real sting of it lay in the fact that continually, even in the moment of the acutest spleen, I was inwardly conscious with shame that I was not only not a spiteful but not even an embittered man, that I was simply scaring sparrows at random and amusing myself by it. I might foam at the mouth, but bring me a doll to play with, give me a cup of tea with sugar in it, and maybe I should be appeased. I might even be genuinely touched, though probably I should grind my teeth at myself afterwards and lie awake at night with shame for months after. That was my way.
I was lying when I said just now that I was a spiteful official. I was lying from spite. I was simply amusing myself with the petitioners and with the officer, and in reality I never could become spiteful. I was conscious every moment in myself of many, very many elements absolutely opposite to that. I felt them positively swarming in me, these opposite elements. I knew that they had been swarming in me all my life and craving some outlet from me, but I would not let them, would not let them, purposely would not let them come out. They tormented me till I was ashamed: they drove me to convulsions and--sickened me, at last, how they sickened me! Now, are not you fancying, gentlemen, that I am expressing remorse for something now, that I am asking your forgiveness for something? I am sure you are fancying that ... However, I assure you I do not care if you are. ...
It was not only that I could not become spiteful, I did not know how to become anything; neither spiteful nor kind, neither a rascal nor an honest man, neither a hero nor an insect. Now, I am living out my life in my corner, taunting myself with the spiteful and useless consolation that an intelligent man cannot become anything seriously, and it is only the fool who becomes anything. Yes, a man in the nineteenth century must and morally ought to be pre-eminently a characterless creature; a man of character, an active man is pre-eminently a limited creature. That is my conviction of forty years. I am forty years old now, and you know forty years is a whole lifetime; you know it is extreme old age. To live longer than forty years is bad manners, is vulgar, immoral. Who does live beyond forty? Answer that, sincerely and honestly I will tell you who do: fools and worthless fellows. I tell all old men that to their face, all these venerable old men, all these silver-haired and reverend seniors! I tell the whole world that to its face! I have a right to say so, for I shall go on living to sixty myself. To seventy! To eighty! ... Stay, let me take breath ...
You imagine no doubt, gentlemen, that I want to amuse you. You are mistaken in that, too. I am by no means such a mirthful person as you imagine, or as you may imagine; however, irritated by all this babble (and I feel that you are irritated) you think fit to ask me who I am--then my answer is, I am a collegiate assessor. I was in the service that I might have something to eat (and solely for that reason), and when last year a distant relation left me six thousand roubles in his will I immediately retired from the service and settled down in my corner. I used to live in this corner before, but now I have settled down in it. My room is a wretched, horrid one in the outskirts of the town. My servant is an old country- woman, ill-natured from stupidity, and, moreover, there is always a nasty smell about her. I am told that the Petersburg climate is bad for me, and that with my small means it is very expensive to live in Petersburg. I know all that better than all these sage and experienced counsellors and monitors. ... But I am remaining in Petersburg; I am not going away from Petersburg! I am not going away because ... ech! Why, it is absolutely no matter whether I am going away or not going away.
But what can a decent man speak of with most pleasure?
Answer: Of himself.
Well, so I will talk about myself.
μυστικά και εξομολογήσεις
ακολουθούν μυστικά και εξομολογήσεις για να σχολιαστούν...
Tuesday, December 11, 2007
χωρίς τίτλο - αγγελική Β.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
25 comments:
τριτη εκδοχη: τότε εγώ με την παλάμη μου το έσβησα αμέσως και ύστερα του απάντησε ένα άλλο κορίτσι με μια τρίτη καρδουλα! Άλλωστε δεν είναι τυχαία εκείνη η παροιμία που λέει πως το σκουπίδι της μιας μπορεί να είναι ο θυσαυρός της άλλης!!!
τέταρτη εκδοχή:η γυναίκα του τύπου η οποία είχε κάτσει στο απέναντι κάθισμα για να ξεκουράσει λιγο τα πόδια της,παίρνει χαμπάρι τι γίνεται πριν προλάβω να σβήσω την καρδιά και έγινε το έλα να δεις!Το δίδαγμα σε αυτήν την ιστορία είναι πως αν πρόκειται να ζωγραφίζεις καρδούλες σε δημόσιους χώρους φρόντισε να μην υπάρχουν ζευγάρια εκεί γύρω.
πεμπτη εκδοχή: σε λίγο απλώθηκαν κάνα δυο τρια χέρια ακόμα κι έτσι αναγκάστηκα να κατεβω πέντε στάσεις νωρίτερα από το τρένο!
έκτη εκδοχή:
την επόμενη μέρα...το βαγονι ηταν πολυ γεματο και εγω
κουρασμενη και το προσωπο μου μερικα εκατοστα απο το τζαμι της πορτας, το οποιο ηταν τελειως ωραιο και θολο απο τα χνωτα. Και απο αμηχανια με το δαχτυλο μου εκανα στο τζαμι μια καρδουλα.
Ενας τυπος ακριβως διπλα μου αδραξε την ευκαιρια και γρηγορα
εκανε και αυτος μια λιγα εκατοστα μακρυτερα απ'τη δικη μου.
Τοτε εγω με την παλαμη μου την εσβησα αμεσως και νευρικα,
γιατι δε γουσταρω να δινω δικαιωματα στον καθενα...
και την επόμενη μέρα...το βαγονι ηταν πολυ γεματο και εγω
κουρασμενη και το προσωπο μου μερικα εκατοστα απο το τζαμι της πορτας, το οποιο ηταν τελειως ωραιο και θολο απο τα χνωτα. Και απο αμηχανια με το δαχτυλο μου εκανα στο τζαμι μια καρδουλα.
Ενας τυπος ακριβως διπλα μου αδραξε την ευκαιρια και γρηγορα
εκανε και αυτος μια λιγα εκατοστα μακρυτερα απ'τη δικη μου.
Τοτε εγω με την παλαμη μου την εσβησα αμεσως και νευρικα,
γιατι δε γουσταρω να δινω δικαιωματα στον καθενα...
ti krima na xreiazetai na peisteis yia na deis tin alitheia...
maresei pou sou vgazw kati arseniko!
Φυσικά και χρειάζεται να πειστείς για να δεις την αλήθεια,το θέμα είναι τι επιχειρήματα μπορεί κάποιος να δώσει για να αποδείξει οτι κάτι είναι αληθινό ή οτι δεν είναι;
Ξέρεις οτι,πολλοί επιστήμονες παγκοσμίως έχουνε παραδεχτεί οτι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διαπιστώσουμε οτι δεν είμαστε απλά και μόνο εγκέφαλοι μόνιμα διατηρημένοι μέσα σε γυάλες;
Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο:
Επί του όρους ομιλία…
(κεφάλαια 5-7)
Όταν είδε τα πλήθη ανέβηκε στο βουνό και, αφού κάθισε, τον πλησίασαν οι μαθητές του. 2Tότε άνοιξε το στόμα του κι άρχισε να τους διδάσκει λέγοντας:
Mακάριοι όσοι νιώθουν την πνευματική τους φτώχεια, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών.
Mακάριοι εκείνοι που πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν.
Mακάριοι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη.
Mακάριοι όσοι πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη, γιατί αυτοί θα χορτάσουν.
Mακάριοι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί θα ελεηθούν.
Mακάριοι οι καθαροί στην καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το Θεό.
Mακάριοι οι ειρηνοποιοί, γιατί αυτοί θα ονομαστούν γιοι του Θεού.
Mακάριοι όσοι διώκονται επειδή εφαρμόζουν τη δικαιοσύνη, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών.
Mακάριοι είστε όταν σας προσβάλουν και σας κατατρέξουν και πουν, ψευδόμενοι, κάθε είδους κακό λόγο εναντίον σας επειδή είστε δικοί μου. ..
(κεφάλαιο 11)
…Kι όταν πια τέλειωσε ο Iησούς τις οδηγίες που έδωσε στους δώδεκα μαθητές του, έφυγε από εκεί για να διδάξει και να κηρύξει στις πόλεις τους.
Στο μεταξύ, όταν άκουσε ο Iωάννης στη φυλακή, τα έργα του Xριστού, έστειλε δύο από τους μαθητές του με το ερώτημα: “Eσύ είσαι ο Mεσσίας που είναι να έρθει ή περιμένουμε άλλον;” Kι αποκρίθηκε ο Iησούς και τους είπε: “Πηγαίνετε και διηγηθείτε στον Iωάννη αυτά που ακούτε και βλέπετε: Tυφλοί ξαναβλέπουν και κουτσοί περπατάνε. Λεπροί καθαρίζονται και κουφοί ακούνε. Nεκροί ανασταίνονται και φτωχοί ακούνε χαρμόσυνο μήνυμα. Kαι μακάριος όποιος δεν αρχίσει ν’ αμφιβάλει για μένα”…
(Κεφάλαιο 14)
…Aμέσως κατόπιν ο Iησούς ανάγκασε τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να πάνε πριν απ’ αυτόν στην απέναντι όχθη, ώσπου ν’ απολύσει τα πλήθη. Kι αφού απέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε μόνος του στο βουνό για να προσευχηθεί. Kι όταν βράδιασε ήταν μόνος του εκεί, ενώ το πλοίο βρισκόταν κιόλας καταμεσής της λίμνης ταλαιπωρούμενο από τα κύματα, γιατί ο άνεμος ήταν αντίθετος. Kαι κατά την τέταρτη βάρδια της νύχτας ξεκίνησε ο Iησούς να πάει κοντά τους περπατώντας πάνω στη λίμνη. Kαι σαν τον είδαν οι μαθητές να περπατά πάνω στη λίμνη, ταράχτηκαν λέγοντας πως είναι φάντασμα, κι από το φόβο τους κραύγασαν. Aμέσως τότε τους μίλησε ο Iησούς, λέγοντάς τους: “Θάρρος! Eγώ είμαι, μη φοβάστε”! Aποκρίθηκε τότε ο Πέτρος και του είπε: “Kύριε, αν είσαι εσύ, πρόσταξέ με να έρθω κοντά σου βαδίζοντας πάνω στα νερά”. Kι εκείνος του είπε: “Έλα”. Tότε κατέβηκε ο Πέτρος από το πλοίο και περπάτησε επάνω στα νερά για να έρθει στον Iησού. Bλέποντας, όμως, δυνατό τον άνεμο, φοβήθηκε. Kι επειδή άρχισε να βουλιάζει, φώναξε: “Kύριε, σώσε με”. Aμέσως τότε ο Iησούς απλώνοντας το χέρι του τον έπιασε και του λέει: “Oλιγόπιστε, τι σε έκανε να διστάσεις;” Kαι μόλις μπήκαν στο πλοίο κόπασε ο άνεμος. Tότε, εκείνοι που βρίσκονταν στο πλοίο, ήρθαν και τον προσκύνησαν λέγοντάς του: “Πραγματικά είσαι Γιος Θεού”! ...
(κεφάλαιο 21)
…Kαι το πρωί επιστρέφοντας στην πόλη πείνασε. Bλέποντας, λοιπόν, μια συκιά στο δρόμο την πλησίασε αλλά δε βρήκε τίποτε σ’ αυτήν παρά μονάχα φύλλα, και της λέει: “Ποτέ πια να μην παραχθεί καρπός από σένα”. Kαι στη στιγμή ξεράθηκε η συκιά! Kαι σαν το είδαν αυτό οι μαθητές, θαύμασαν και είπαν: “Πώς ξεράθηκε έτσι η συκιά από τη μια στιγμή στην άλλη;” Aποκρίθηκε τότε ο Iησούς και τους είπε: “Πραγματικά, σας λέω, αν έχετε πίστη και δεν ταλαντευτείτε, όχι μόνο αυτό που συνέβη με τη συκιά θα κάνετε, αλλά κι αν ακόμα πείτε σε τούτο το βουνό: Σήκω και ρίξου στη θάλασσα, θα γίνει. Kαι όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή έχοντας πίστη, θα τα λάβετε”. ..
Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο:
(κεφάλαιο 20)
…Kι ενώ το σούρουπο είχε φτάσει πια την ημέρα εκείνη, δηλαδή την Kυριακή, κι ήταν κλειδωμένες οι πόρτες του χώρου που ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, γιατί φοβόνταν τους Iουδαίους, ήρθε ο Iησούς και στάθηκε στη μέση, και τους λέει: “Eιρήνη σε σας”! Kι αφού το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια του και το πλευρό του. Xάρηκαν τότε οι μαθητές, που είδαν τον Kύριο. Tους ξανάπε τότε ο Iησούς: “Eιρήνη σε σας! Όπως με έχει αποστείλει ο Πατέρας, το ίδιο κι εγώ αποστέλλω εσάς”. Kι αφού το είπε αυτό, φύσηξε πάνω τους και τους λέει: “Πάρτε Πνεύμα Άγιο. Σε όσους συγχωρείτε τις αμαρτίες τους, θα τους συγχωρεθούν. Σε όσους τις αφήσετε ασυγχώρητες, θα τους μείνουν ασυγχώρητες”.
O Θωμάς, όμως, ένας από τους δώδεκα μαθητές, που λεγόταν Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Iησούς. Tου έλεγαν, λοιπόν, οι άλλοι μαθητές: “Eίδαμε τον Kύριο”! Mα εκείνος τους είπε: “Aν δε δω τα σημάδια των καρφιών στα χέρια του και δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια αυτά των καρφιών και δεν βάλω το χέρι μου στο πλευρό του, όχι, δε θα πιστέψω”! Ύστερα από οχτώ μέρες, ήταν πάλι συγκεντρωμένοι μέσα οι μαθητές του, και μαζί τους κι ο Θωμάς. Ήρθε ο Xριστός, ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, και στάθηκε στη μέση και είπε: “Eιρήνη σε σας”! Έπειτα λέει στο Θωμά: “Φέρε το δάχτυλό σου εδώ, και κοίτα τα χέρια μου. Kαι φέρε το χέρι σου και βάλε το στο πλευρό μου, και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός”. Tότε ο Θωμάς είπε: “Kύριέ μου! και Θεέ μου!” Tου λέει ο Iησούς: “Eπειδή με είδες με τα μάτια σου, πίστεψες. Mακάριοι όσοι πίστεψαν χωρίς να με δουν”.
Bέβαια, έκανε κι άλλα πολλά θαύματα ο Iησούς μπροστά στους μαθητές του, που δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο αυτό. Kι ο σκοπός γι’ αυτά που έχουν γραφτεί είναι να πιστέψετε ότι ο Iησούς είναι ο Xριστός, ο Γιος του Θεού και πιστεύοντάς το, να έχετε ζωή αιώνια στ’ όνομά του…
Απόσπασμα από τον «Μυστηριώδη ξένο» του Μαρκ Τουέην.
Ο Σατανάς προς τον Τεοντόρ:
»Παράξενο!Πώς δεν το’χες υποψιαστεί πριν από χρόνια,πριν από αιώνες!Γιατί υπήρχες,δίχως σύντροφο,μέσα σ’όλες τις αιωνιότητες.Παράξενο,πράγματι,που δεν είχες υποψιαστεί πως το σύμπαν και τα περιεχόμενά του ήταν μόνο όνειρα,οπτασίες,παραμύθια!Παράξενο,
γιατί είναι τόσο ειλικρινά και υστερικά ανισόρροπα,σαν όλα τα όνειρα:ένας θεός που θα μπορούσε να κάνει καλά παιδιά το ίδιο εύκολα όσο και κακά,κι ωστόσο προτίμησε να τα κάνει κακά.Που θα μπορούσε να τα έχει κάνει όλα ευτυχισμένα,κι ωστόσο ποτέ δεν έκανε ούτε ένα ευτυχισμένο.Που τα έκανε ν’αγαπούν την πικρή ζωή τους,κι ωστόσο με μεγάλη τσιγκουνιά την έκανε τόσο σύντομη.Που έδωσε στους αγγέλους του αιώνια ευτυχία δίχως να χρειαστεί να την κερδίσουν,ενώ τα αλλα του παιδιά τα ανάγκασε να την κερδίσουν.Που έδωσε στους αγγέλους του ζωή δίχως πόνο,κι ωστόσο καταράστηκε τα άλλα του παιδιά να ζουν μες τη μιζέρια και τις αρρώστιες της ψυχής και του σώματος.Που μιλά για δικαιοσύνη και έφτιαξε την κόλαση,που μιλά για έλεος και έφτιαξε την κόλαση,που μιλά για χρυσούς κανόνες και συγχώρεση πολλαπλασιασμένη επτάκις εβδομήκοντα κι έφτιαξε την κόλαση.Που μιλά για ηθική κι εκείνος δεν διαθέτει ίχνος ηθικής.
Που θυμώνει με τα εγκλήματα,αλλά τα διαπράττει όλα.Που έπλασε τον άνθρωπο δίχως να του το ζητήσει κανένας,κι έπειτα προσπάθησε να μεταθέσει την ευθύνη για τις πράξεις του ανθρώπου στον άνθρωπο,αντί να την τοποθετήσει τίμια εκεί που ανήκει,πάνω του.Και τελικά,με θεική αμβλύνοια ζητάει απ’αυτόν τον δύστυχο,κακομεταχειρισμένο σκλάβο να τον λατρέψει!..
Καταλαβαίνεις,τώρα ότι όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι πραγματικά,εκτός κι αν συμβαίνουν σε ένα όνειρο.Καταλαβαίνεις ότι είναι καθαρά παιδιάστικη παραφροσύνη,κουτές δημιουργίες μιας φαντασίας που δε συνειδητοποιεί τα τερατουργήματα της,με δυο λόγια,ότι είναι όνειρο,κι εσύ ο δημιουργός του.Τα σημάδια αυτού του ονείρου υπάρχουν παντού.Θα’πρεπε να τα είχες αναγνωρίσει νωρίτερα.
»Είναι αλήθεια αυτά που σου αποκάλυψα.Δεν υπάρχει θεός,δεν υπάρχει σύμπαν,ανθρώπινο γένος,ζωή,παράδεισος,κόλαση.Είναι όλα ένα όνειρο,ένα χοντροκομμένο κι ανόητο όνειρο.Τίποτα δεν υπάρχει εκτός από σένα.Κι εσύ είσαι μόνο μια σκέψη,άχρηστη,μια άστεγη σκέψη που περιπλανιέται απαρηγόρητη ανάμεσα στις κενές αιωνιότητες!..
Ela twra chiyo.
Xrisimopoieis ton idiotupo sigkerasmo protestantikou pouritanismou kai eleutheriotitas pou xaraktirizei ta amerikanika ithi, ena 3espasma amfivolias, yia na silogisteis tin sxesi pistis kai alitheias?
Den evala kai poli diskola nomizw...
Ekei sti esperia pou esu palaiolithika xrisimopoieis uparxoun lamproi provlimatismoi!
Yia psakse ligo...
Allwste to megalitero dwro pou edwse o "plastis" sto dimiourgima tou einai i eleutheria!
H eleutheria na epile3ei kai na parei tin euthini tis pra3is tou...
Tin kolasi kai ton paradeiso emeis ta epilegoume akomi kai sta oneira mas...
...η ωρημότης προυποθέτει συναίρεση του υποκειμενικού και του αντικειμενικού στην συνείδηση, υπέρβαση του ιδεαλιστικού και του εμπειρικού με κατανόηση ότι η προσέγγιση της αλήθειας δεν είναι αποκλειστικό θέμα λογικής αλλά κυρίως θελήσεως ή επι το πλατωνικώτερον έρωτος...
Προς salomi:
Γιατί υποβιβάζεις τόσο την έννοια της αμφιβολίας,η οποία αν μη τι άλλο είναι η αρχή οποιουδήποτε συλλογισμού που αφορά την σχέση πίστης και αλήθειας;
Παρ’όλα αυτά έχεις κάποιο δίκιο,χρησιμοποίησα κάπως επιφανειακά το κείμενο,λαμβάνοντας υπόψιν,όχι την αμφιβολία μιας και την θεώρησα δεδομένη,αλλά τον σαρκασμό και την ειρωνεία που εμπεριέχει.
Δεν πρέπει να παρεξηγήσεις την άποψη που έχω για τα συγκεκριμένα ευαγγελικά κείμενα,δεν τα θεωρώ καθόλου παράλογα και δεν θα είχα απολύτως καμία πρόθεση να τα ειρωνευτώ,αν σκεφτείς το πώς σκέφτεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος,το οτι δημιουργηθήκανε 2000 χρόνια πριν κ.α.
Το παράλογο σε αυτή την περίπτωση είναι το οτι χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα για να προσελκύσουνε πιστούς.
ο Χριστός κι η Παναγία!!!
Ο Πασκάλ είχε πει:«Το σύμπαν με περικυκλώνει και με καταβροχθίζει σαν μια κηλίδα μέσα στον αχανή χώρο του,εγώ όμως το περικυκλώνω με τη σκέψη μου».
Η αλήθεια μπορεί να είναι μέσα μας και μπορεί να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο,η σκέψη μας τρέφεται από τον κόσμο,αυτόν που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας και μπορεί,όπως και ένας Θεός να βρίσκεται παντού μέσα στο χώρο.
Η αλήθεια σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έχει κάποια σχέση με την πραγματικότητα,που σημαίνει ότι δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τον Χριστό έτσι μόνο και μόνο επειδή το επανέλαβε αρκετές φορές,αν μου λες ότι έκανε θαύματα,περπάτησε πάνω στο νερό και αναστήθηκε από τους νεκρούς είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην τον θεωρήσω αληθινό.
aldo tassone: Βγαινοντας απ'το Blow up αναρωτιεσαι: η πραγματικοτητα λοιπον, δεν ειναι παρα ψευδαισθηση? Η ταινια σηκωνει τοσες ερμηνειες.
M. antonioni: Αυτο συμβαινει γιατι ακριβως ο προβληματισμος της αγγιζει μονο την επιφαση της πραγματικοτητας, εξ ου και η ελευθερια ερμηνειας. Με το blow up ηθελα να δειξω οτι ποτε δεν ξερω πως ειναι η πραγματικοτητα γιατι ξεγλιστρα, μεταμορφωνεται αδιακοπα. Μολις νομισουμε οτι τη συναντησαμε εχει ηδη αλλαξει. Αν εμφανισουμε μια σκηνη -που γυριστηκε σε χωρο με αδυνατο φωτισμο- χρησιμοποιωντας την τεχνικη του "flashage" πετυχαινουμε καθαρη εικονα. Αν αυτη η τεχνικη εξελιχτει, ισως κατορθωσουμε να δουμε την πραγματικοτητα των αντικειμενων.Θα εμφανιστουν στοιχεια που δεν μπορουμε να δουμε με γυμνο ματι.Εγω δυσπιστω σ'αυτο που βλεπω, σ'αυτο που μου δειχνει μια εικονα γιατι το μυαλο μου παει σ'αυτο που υπαρχει απο πισω και που δεν γνωριζω.
Ο φωτογραφος του blow up που δεν ειναι φιλοσοφος θελει να κοιταξει απο πιο κοντα. Μεγενθυνοντας ομως υπερβολικα το αντικειμενο, το αποσυνθετει και το εξαφανιζει. Αρα υπαρχει μια στιγμη που γραπωνουμε την πραγματικοτητα, αλλα την αμεσως επομενη μας εχει ξεφυγει. Αυτη ηταν περιπου η εννοια του blow up.
Post a Comment